Καιρός και ψυχολογία…μια σχέση αμφίδρομη

Είναι εκνευριστικό το πόσο εύκολα αλλάζει η ψυχολογία του ανθρώπου μέσα σε λίγες ώρες. Σαν τον καιρό στο Zel-am-zee όπου κάθε 10 λεπτά είχαμε και ένα rotation στον καιρό( ήλιος-συννεφιά-βροχή-χαλάζι-συννεφιά΄-ήλιος κτλ).  Χαρά, ευτυχία, λύπη, κλάμα, στεναχώρια και πάλι από την αρχή.

 Το Σάββατο είμουν καλά. Τα είχαμε βρει με τον εαυτό μου, είπιαμε και έναν ήρεμο καφέ στο μαγευτικό δήλεσι πλάι στο κύμα (πισίνα βρε παιδί μου ) είπαμε για ενυδρεία και την ηθική ευθύνη του να φυλακίζεις τα χρυσόψαρα, καπνίσαμε πουράκια, γελάσαμε, βρέξαμε τα πόδια μας…μια χαρά.  Αλλά είπαμε, η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει άρδην. ϊσως είνια και οι παραστάσεις που κάτι σου θυμίζουν, ίσως είναι και καταστάσεις που είναι συνδυασμένες με το παρελθόν, το οποίο ενδεχομένως εσύ να αναπολείς ή να μισείς αντίστοιχα, καθώς όλα είναι πιθανά σενάρια. 

Και όταν νιώθεις έτσι τι κάνεις; Παίρνεις τηλέφωνο κάποιον φίλο, και του λες τον πόνο σου. Και αυτόςε αναλαμβάνει να σε κάνει καλά σε ρόλο ψυχοτέτοιου με τη βοήθεια ικανών ποσοτήτων αλοκόλ. Το Σάββατο το βράδυ ένιωθα κουρασμένος ψυχικά και σωματικά. Αλλά δεν μπορούσα να πάω σπίτι…θα τρελαινόμουν…και βγήκα απλά και μόνο για να μην κλειστώ στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του σπιτιου. Άκουσα πολύ μουσική (live κιόλας) μίλησα με την τραγουδήστρια του συγκροτήματος η οποία μετά απο πολλές συσκέψεις διαπιστώθηκε ότο ήταν παλιά συμμαθήτρια απο το λύκειο, είπια πολύ γιατί ο Παναγιώτης δεν σταμάτησε να κερνάει σφηνάκια παρά τα παρακαλετά μου (!) κάπνισα πολύ (πάλι) αλλά για λίγο είμουν χαρούμενος.

Τώρα τελευταία εκτιμώ πολύ αυτά τα διαστήματα χαράς. ¨οπως αυτά της κυριακής. Να είναι καλά αυτή η παρέα από τους τρεις κάφρους που δεν σε αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Βρεθήκαμε το πρωί στην παραλία, παρακολουθήσαμε την εξαιρετική επίδοση του κολλητού στο πως να κάνετε το ταίρι σας να σας εκτιμήσει ακόμη περισσότερο ρίχνοντας ένα γεμάτο ποτήρι κρύο νερό πάνω στο ταίρι του, ακούσαμε ότι μαλακία μπορείτε να φανταστείτε, πάλι γελάσαμε και νιώσαμε για λίγο ευτυχισμένοι.

Γιατί μόλις μπήκα σπίτι, συννέφιασε. Και κάθισα παρέα με τις σκέψεις μου να προσπαθώ να βρω το λάθος. Γιατί πάντα υπάρχει κάτι κρυφό που κάνει τη ζωή πουτάνα και δεν μπορείς να το ανακαλύψεις. Και ψάχνεις και βασανίζεις τον εγκέφαλο σου να ανακαλύψεις αυτό το γιατί…και προσπαθείς να ξεφύγεις απο τις σκέψεις σου. ΄Ποτέ δεν άκουγα τόση μουσική στη ζωή μου, ποτέ δεν έλλειπα τόσες ώρες απο το σπίτι, ποτέ δεν ήθελα να δουλεύω τόσο πολύ, ποτέ δεν ήθελα να καπνίζω τόσο, ποτέ δεν ήθελα να είμαι συνέχεια με τους φίλους μου.

Και τους ευχαριστώ όλους και κυρίως τον Μ. Όσα χρόνια και αν πέρασαν ή θα περάσουν, θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου…ακόμα και αν φύγει μακριά…

Πόσα γρήγορα καταρρέει ο κόσμος μας. Πόσο γρήγορα και ξαφνικά βρισκόμαστε εκτεθημένοι και τότε πρέπει να παλέψουμε με τα αισθήματα μας και τις σκέψεις μας. Είμαστε ευάλωτοι τελικά…γιατί οσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ να χωνέψω μερικά πράγματα…και τότε είναι που τα βάζω με τον εαυτό μου…

Νιώθω χαρούμενος που δεν είμαι μόνος…αλλά όταν κλείνει η πόρτα πίσω μου, τότε θέλω να έχει λιακάδα.

Και σήμερα δυστυχώς βρέχει.

~ από gastone στο 28 Μαΐου, 2007.