When life speeds by, downshift

Κάποτε ήταν τέσσερις φίλοι. Χρόνια ήταν μαζί…μαζί στο σχολείο, μαζί στους πρώτους καφέδες, μαζί στο πρώτο τσιγάρο κάπου στην Κηφισιά κατεβαίνοντας προς τον σταθμό φορώντας μπεζ πόλο πουκαμισάκι.

Όμως, ως γνωστόν η ζωή επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, και κυρίως δυσάρεστες. Ο ένας αποδείχτηκε λίγο περίεργων πεποιθήσεων και άλλαξε συμπεριφορά ξαφνικά, εν μια νυκτί (κάτι ήξερε η γιαγιά…εμένα αυτός δεν μάρέσει).

Ο άλλος απλά εξαφανίστηκε. Ούτε ξέρω που βρίσκεται…μάλλον ούτε και εκείνος.

Και μείνανε οι δυο τους…περάσανε φορτούνες πολλές., χαρές, λύπες, επιτυχίες,αποτυχίες, ζήλιες, τσακωμούς, μεθύσια, αγκαλιές, υποσχέσεις, εκδρομές, καφέδες, τσιγάρα, νέες παρέες, χωσίματα κάτι καλοκαίρια και κάτι κυριακές. Και όλα αυτά γιατί ήταν ΦΙΛΟΙ. Αλλά τελικά φαίνεται πως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είνια αρκετό.

Πέρασα δύσκολο καλοκαίρι. Και έλπιζα ο χειμώνας να είναι όπως παλιά με την παρέα να λέει ιστορίες ατέρμονης μαλακίας…αλλά μπα

Δεν ξέρω αν όλοι πιστεύουν πως οι φίλοι είνια καλύτεροι και απο την οικογένεια. Εγώ πάντως πίστεψα πολύ αλλά μάλλον έκανα λάθος…και δεν είναι η πρώτη φορα…αλλά είχα παλέψει και τότε. Γνωρίζω οτι οι ισορροπίες είνια λεπτές, γνωρίζω πως κάθε άνθρωπος έχει τον εγωισμό του και την προσωπικότητα του. Γνωρίζω οτι μπορεί να αλλάξει παρέες, να βρει νέες και πιο ενδιαφέρουσες συναναστροφές, πιο χαρούμενες, διαφορετικές, πιο κουλ ή πιο δεν ξέρω και γω τι.

Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί κάποιος να ξεχάσει χρόνια φιλίας. Εγώ δεν μπορώ…

Και λυπάμααι που στη ζωή είσαι αναγκασμένος να περάσει κανείς τέτοιες δυσάρεαστες καταστάσεις…γιατί οι φίλοι είνια για να σε κάνουν χαρούμενο και όχι να δακρύζεις…

Θυμάμαι κάποτε μια φίλη είχε σχολιάσει πως οι καλοί φίλοι δεν χωρίζουν ποτέ…μπορεί να χωρίσουν με την γκόμενα τους αλλά όχι με τον φίλο τους…

Μάλλον έκανε λάθος

Και μάλλον κάνω και γω λάθος που είμαι τόσο συναισθηματικός. Χαίρομαι όμως που βλέπω το πραγματικό πρόσωπο της ζωής…the dark side of the moon…

M’αρέσει-Δε μ’αρέσει

Μ’ αρέσει

• αυτό το παρίσι

• η μονμάρτη
• η κίνηση στην Av du Champs Elysses … έκθεση ακριβών αυτοκινήτων
• το αεροδρόμιο του orly. Θυμίζει άλλες καλές εποχές Ελληνικού
• οι δρόμοι της Γαλλίας
• η οδική συμπεριφορά των οδηγών της γαλλίας
• να περνάω τις 3 από τις 4 εβδομάδες του μήνα εκτός ελλάδος
• η κατάρτιση των γά΄λλων συναδέλφων
• τα Flunch…η ιδέα των legumes a volonte όλα τα λεφτά
• η συνοδήγηση του RER από Charles de Gaul στη Gare du Nord.
• Ο Olivier…πραγματικός γαλάτης
• Οι συμμαθητές από τη Βόρεια Αφρική…Αίγυπτος, Μαρόκο, Αλγερία …καμία σχέση με αυτό που φαντάζεστε
• Το Petit Bedon…μιαμ
• Οι κινητήρες Diesel …γιατί ρε Σουφλιά?
• το WiFI παντού…πολιτισμός
• οι συνάδελφοι που τους παίρνεις Παρασκευή βράδυ να σου βρούνε πτήση μέσω Internet (να ναι καλά η Easy Jet) και το κάνουν αδιαμαρτύρητα
• οι στιγμές περισιλογής τα μοναχικά βράδια πλάι στο Σικουάνα
• Η entrecote a point…ω ρε παναγία μου…τι να μας πει η χασιά
• Τα ψώνια στο 3 Fontaines …ατέρμονα
• Το μετρό του παρισιού
• Ο Lazaro στη Μονμάρτηκαι το πορτρέτο
• Που περνάς τις διαβάσεις χύμα
• Η καθημερινή γαλλική γλώσσα …οε
• Τα ποδήλατα παντού
• Το rugby…και η ατμόσφαιρα του τελικού
• Το ΣΚ στο Παρίσι με καλή παρέα J
• Το αποτέλεσμα του ταξιδιού μου

Δεν μ’αρέσει

• ΟΙ Ελληνάρες …κάνουν φασαρία παντού, τα ξέρουν όλα και στην Ελλάδα είναι όλα καλύτερα (ΕΛΕΟΣ)
• Η πρωινή μούχλα στη Cergy
• Αυτό το Παρίσι

• Που κάποιοι καλοί (?) μου φίλοι δεν κατάλαβαν πως δεν έφτασα την Παρασκευή στην Ελλάδα ελέω απεργίας αλλά Κυριακή
• Οι απεργίες
• Η Air France γενικότερα
• Το CDG
• Το AZERTY πληκτρολόγιο των Γάλλων γκρουμφ
• Το Pompidou…σόρρυ Αφρο
• Που δεν βρήκα 60 gb i–pod
• Που πρέπει να περιμένεις 1 ώρα για να ανέβεις στο Άιφελ

Eναλλακτικές διακοπές

Το έτερον ήμισυ μου δεν είναι και πολύ αθλητικός τύπος. Καφές, ποτό, τσιγάρο άντε για μέγιστη άθληση κανά 8ωρος χορός κοπάνημα στο κάβο. Φέτος λοιπόν είπαμε να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο.

Καλή μου κουπί ξέρεις?….Σιωπή….ντααααααα εγώ κουπί? Από που και ως που?

Ωραία …θα μάθεις

Και έμαθε. Και της άρεσε και περάσαμε και γαμάτα και θα ξαναπάμε.

και πως της πάει το κίτρινο το κρανάκι (ο κωπηλάτης ΠΑ). Επίσης να δηλώσω πως το παίξαμε και survivor (βλ. φωτο κάτω)

Μετά βέβαια σαπίζεις στο φαι μιας και το κουπί, η υγρασία, το κρύο και ο καθαρός αέρας σου ανοίγουν την όρεξη αλλά δε γαμιέται. Μια χαρά περάσαμε. Την επόμενη θα πάμε για ορειβασία (μέχρι την πρώτη ταβέρνα)

καλο χειμώνα σε όλους

Από τη Γαλλία με αγπαπη Νο2

Το airbus έπιασε γαλλικό έδαφος. Και μας το είχαν πει…Το καλοκαίρι στη Γαλλία είναι λίο ιδιαίτερο. Και ήταν. Φύγαμε από τους 36 βαθμούς της Αθήνας και βρεθήκαμε στους 14 με βροχή και τρελή υγρασία. Κατά τα άλλα η απότομη αλλαγή κλίματος ήταν μια χαρά για την ψυχολογία μας αν εξαιρέσεις τον υπερήλικα ταρίφα (συμπαθέστατο κατά τα λοιπά) ο οποίος δεν είχε ξανακούσει τη cergy pontoise…και φυσικά δεν ήξερε πως λειτουργελι το gps στο υπερσύγχρονο τουρμποντήζελ ταξί του.

Η Cergy είναι ουσιαστικά ένα μεγάλο χωριό, το οποίο αποτελείταο από τρία βασικά μέρη

Ένα τεράστιο πάρκο, ένα τεράστιο υπαίθριο εμπορικό κέντρο και αρκετά πανεπιστημιακά τμήματα. Γενικά αυτό που κάνει εντύπωση είνια οι ιδιαίτερα χαλαροί ρυθμοί (κάτι που μάλλον οφείλεται στην περίοδο) και ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους. Το μέρος είναι μάλλον αδιάφορο, αν εξαιρέσει κανείς το καταπληκτικό λιμανάκι πλάι στο σικουάνα όπου φάγαμε τη καταπληκτική λέω καταπληκτική γαλλική κουζίνα.

Αυτή η σαλάτα είνια για να βοσκάνε τα γίδια, οι μπριζόλες είνια για να πληρώνεις δάνειο τραπέζης τόσο ακριβές που είναι …άσε που νιώθεις σαν βρικόλακας.

Στην παραπάνω φωτο η ώρα είνια… αργά το βράδυ και αυτή η γαμημένη η ινσόμνια πολύ με ταλαιπώρησε βρε παιδιά.

Tέλος πάντων, μέχρι να ανεβάσω το ποστ έφτασε ο καιρός να ξαναπάω, οπότε δεν έχω να σας πω και πολλά. Η ουσία είναι η εξής…

1.κανένς Γάλλος δεν ξέρει να οδηγεί πούλμαν…ε πειστροφή του Προβληματικού Οδηγού

2.οι σαλάτες είναι άθλιες

3.το κρέας είναι άψητο

4.τα γαμοσκυλα χεζουν παντου

5. μπορει να μην ξερουν να οδηγουν πουλμαν αλλά σταματάνε στις διαβάσεις

6.ο benoix ξέρει καλύτερα ελληνικά από μερικούς δημοσιογράφους στα πύρινα μέτωπα

7. το ξενοδοχείο ΔΕΝ είναι ο ναός του accomodation

αυτά προς το παρόν, τον Οκτώβρη με περισσότερα

Από τη Γαλλία με αγάπη…

Επειδή φέτος δεν θα πάω διακοπές, σας παρουσιάζω το μέρος όπου θα πάω για επαγγελματικό ταξίδι.

Έτσι θα παρηγορήσω τον εαυτό μου ότι κάπου πήγα κι εγώ φέτος

Θα σας δω σύντομα…

Kαυτές ιστορίες

Η ιδρώτας της γαργαλούσε την πλάτη. Η σταγόνα που κυλούσε στην πλάτη της την ανατρίχιαζε…της δημιουργούσε ένα αίσθημα ερωτισμού λες και κάποιος δον έλιωνε το παγάκι στην εξαιρετικά λεία και λευκή επιδερμίδα της.

Δάγκωνε τα χείλια της κλείνοντας τα μάτια και αναζητώντας μια σταγόνα να στάξει στο στόμα της. Η σχεδόν ηδονική επαναλαμβανόμενη κίνηση την ερέθιζε. Ένιωθε πως ήταν έτοιμη να παραδοθεί στην αγκαλιά του.

Η μουσική ακουγόταν σαν ύμνος ερωτισμού στ’ αυτιά της. Την ηρεμούσε το χάιδεμα απο της νότες καθώς την απήλαξε απο την καθημερινή γκρίνια και βαβούρα του γραφείου.  Την βοηθούσε να φτιάξει το δικό της φανταστικό κόσμο …ένα τείχος από νότες την προστάτευε από το κακό και την μιζέρια των άλλων.

Ήταν κουρασμένη αλλά χαρούμενη… έκλεινε τα μάτια της και βρισκόταν σε μέρη ονειρικά…έκλεινε τα μάτια και έβλεπε την καταιγίδα από την ακτή αλλά δεν φοβότανε…τα χρώματα του ουρανού ήταν σκούρα αλλά περιέργως χαρούμενα.

Νιώθει δυνατή…ικανή να κατακτήσει τον κόσμο όλο αλλά δεν το κάνει. Θέλει να το κρατήσει για τον εαυτό της. Θέλει να το κρατήσει για την περίπτωση θα θελήσει να θάψει όλα τα φώτα και όλα τα χρώματα του ουρανού.

Ξέρει πως όλα αυτά είναι μια φαντασίωση. Ξέρει πως θα καταλήξει. Μια ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια…αλλά δεν την ενοχλεί…γιατί νιώθει πως ότι πρέπει να κάνει είναι να κοιτάξει τον ουρανό και να ευχηθεί. Και τότε θα δει το χαμόγελο στα σύννεφα να σχηματίζεται.  Και θα παίρνει ελπίδα.

Ήταν ήδη αργά όταν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της. Κατάκοπη άφησε την τσάντα της στο πάτωμα και έβγαλε τα παπούτσια της. Μπήκε στο μπάνιο. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και με ένα πονηρό βλέμα συγκατάθεσης προς τον εαυτό της άφησε το νερό να τρέξει παγωμένο πάνω της. Και ονειρεύτηκε πως και σήμερα γύρισε απο το φεγγάρι.

Ευτυχώς ήταν Παρασκευή…και αύριο δεν θα είχε να ξυπνήσει την ίδια ώρα και να κάνει τις ίδιες μαλακισμένες κινήσεις που κάνει κάθε μέρα.  Και ένιωθε υπέροχη ..ένα αίσθημα απελευθέρωσης σαν τα δέντρα που τα ξεριζώνει ο άνεμος. Πως περνάει έτσι η ζωή της…

Its the first day of the rest of my life

Aγαπητό ημερολόγιο

κάποια πράγματα στη ζωή δεν τα περιμένεις. Βρίσκεις δύναμη μέσα σου που ούτε κατά διάνοια θα μπορούσες να φανταστείς οτι έχεις. Ο τελευαίος μήνας στη ζωή μου ήταν κοσμογονικός.

Καινούριο σπίτι μακριά από αγαπημένα πρόσωπα αλλά κοντά στον παραμελλημένο εαυτό μου.

Παραίτηση απο δουλειά μετά από πολλά βράδια σκέψης και αυπνίας. (πόσες φορές πήγα μέχρι το γραφείο του διευθυντή μου και γύρισα πίσω άπραγος δεν μπορείτε  να φανταστείτε…ούτε εγώ μπορούσα..χριστέ μου τη μέρα και αυτή)

Καινούριο ξεκίνημα επαγγελματικά. Φτου και από την αρχή να ξανακαθιερωθούμε και να αποδείξουμε την αξία μας αλλά πάντα στο χώρο που αγαπάμε

Όνειρο ζωής να πραγματοποιείται απο το πουθενά και να καθιερώνεται σε μόνιμη στήλη (και μάλιστα εις διπλούν) χάρις στο θράσος που ποτέ δεν επέδειξα αλλά το είχα μέσα μου χωρίς να το ξέρω.

Και όλα αυτά…

Γυρίζω σπίτι…φλερτάρω με το όριο επικίνδυνα και ο ήχος του μοτέρ μου χαϊδεύει τ’αυτιά…ίσως και πάνω από αυτό αλλά δεν με νοιάζει γιατί πρώτη φορά νιώθω δυνατός και πατάω στα πόδια μου. Ένα χαμόγελο ασυνάρτητο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.

Κάποια πράγματα στη ζωή δεν τα προγραμματίζεις. Και που θα πάει…θα φτάσει ο καιρός που θα μου βγαίνει αβίαστα το χαμόγελο. Χωρίς την υπέρβαση των ορίων

CROSSROADS

Περίοδος δύσκολη.

Επιλογές που πρέπει να γίνουν αλλιώς θα χάσουμε την επαφή με τον εαυτό μας.

Μερικές επιλογές γίνανε ήδη, άλλες με και άλλες παρά τη θέληση μας. Εντάξει με αυτές χαρήκαμε ή συμβιβαστήκαμε και τώρα τις κάνουμε μέρος του εαυτού μας.

Τι γίνεται με αυτές που δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα τους;

Τολμάμε και πάμε στο θεωρητικά καλύτερο αφήνοντας πίσω ότι χτίσαμε με κόπο; Πάμε στο άγνωστο βαδίζοντας σε θεωρητικές προδιαγραφές;

Και καλά επι του προσωπικού, πες κάτι γίνεται.

Αλλά επι επαγγελματικού επιπέδου τι κάνουμε;

Είμαι λίγο confused. Έχω χάσει τη μπάλα και θέλω βοήθεια. Είμαι μπροστά σε σταυροδρόμι και δεν ξέρω προς τα που να πάω.

Με τα τελευταία γεγονότα της ζωής μου όμως, μάλλον θα αφήσω το ρεύμα να με παρασύρει. 

Τελικά είναι και θέμα θετικής ενέργειας φίλε Μ. Think possitive και μάλλον δίκιο έχεις…θα σε πάει καλά αν το πιστέψεις 

Mια ετεροχρονισμένη πασχαλινή ιστορία

 

Φέτος έκανα Πάσχα σαν καλός χριστιανός σε ελληνική επαρχία, και μάλιστα στην Ήπειρο. Σαν καλός χριστιανός, λοιπόν πήγα στην εκκλησία 23:52 ακριβώς, διότι κανένας απο την παρέα δεν ήθελε να σηκωθεί απο την αναπαυτική πλυθρόνα του δίπλα στο τζάκι.

Με κατάνυξη, είδα όλους τους πιστούς να καταφτάνουν στην εκκλησία την ίδια ώρα με εμένα, καβάλα στις καλογυαλισμένες κούρσες τους επιδυκνείοντας έτσι την καλή σοδειά του τελευταίου έτους.

Με κατάνυξη είδα να στριμώνχονται όλοι τους για να λάβουν το άγιο φως και να το μεταφέρουν στη βίλα τους για να τους προστατέψει απο όλα τα κακά της μοίρας τους και μαζί απο τη μιζέρια και την ασχετοσύνη που τους διακρίνει.

Με κατάνυξη και σεβασμό είδα τις κυράτσες να έχουν χτενίσματα αντε γεια και να σχοίάζουν τις άλλες κυράτσες γιατι το φουλάρι τους δεν είναι μπερμπερις και γιατί ΄«αυτή δεν έχει στον ήλιο μοίρα και φοράει γκούτσι φόρεμα η ψωνάρα» βρίζοντας τα καλόπαιδα που νομίζουν πως η ανάσταση είναι πεδία μάχης στη βαγδάτη και ξεσκίζονται να πετάνε γουρούνες.

Με κατάνυξη παρακολούθησα το ποίμνιο να αναχωρεί απο την εκκλησία στις 00:02 ακριβώς για να πάει να πλακωθεί στη μαγειρίτσα και στα κρέατα μιας και η νυστεία τους είχε εξαντλήσει.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο καλός χριστούλης μας έκανε τη χάρη να αναστηθεί και φέτος. Κάθε χρόνο αυτό κάνει μέχρι να βαρεθεί και αυτός να βλέπει τις ίδιες μαλακίες κάθε χρόνο και να την κάνει.  Γι’ αλλού όπου ο κόσμος δεν θα είναι στη ζωώδη κατάσταση που βρισκ’όμαστε εμείς …

Βοήθεια μας

O εξορισμός του Πλούτωνα και οι Οικουμενικοί Πατριάρχες

 

Τα δεδομένα αλλάζουν ακόμα και στο ηλιακό μας σύστημα. Φανταστείτε τις ανακατατάξεις όταν μέλη της διεθνούς αστρονομικής ένωσης   η οποία άλλαξε τα δεδομένα που ως τότε είχαν γίνει γνωστά και στην τελική της πρόταση προς τα μέλη της Ένωσης πρότεινε νέα κριτήρια για το τι είναι πλανήτης. Και φυσικά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν ο Πλούτωνας να μην ονομάζεται πια πλανήτης, αλλά να μόνο ένας “νάνος πλανήτης” στο ηλιακό μας σύστημα.

 

Η μοίρα του Πλούτωνα καθορίστηκε  σε μια ψηφοφορία μεταξύ των 2.500 μελών της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης στην Πράγα, τα οποία ενέκριναν ένα αρχικό ψήφισμα που απαιτεί από έναν “πλανήτη” να στρέφεται γύρω από τον ήλιο, να εξουσιάζει τη γειτονιά του – να μην μπερδεύεται η τροχιά του με άλλες τροχιές – όπως επίσης και να είναι σφαιρικοί λόγω της βαρύτητας τους. Οι “νάνοι πλανήτες”, αφ’ ετέρου, έχουν αρκετά μεγάλη βαρύτητα για να είναι σφαιρικοί, αλλά όχι αρκετά μεγάλη για να γίνουν κυρίαρχοι στις τροχιές τους.

Και σαν να μην έφτανε που εξοστρακίστηκε από το κλαμπ των πλανητών, έχασε και το όνομά του. Η Διεθνής Αστρονομική Ένωση αποφάσισε ότι το μικρό παγωμένο σώμα δεν αξίζει το μυθικό του όνομα και θα πρέπει να αποκαλείται απλά 134330.  Ποιος, ο ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ…

 

Δυσνότο δεν νομίζετε; Καταρίπτεται ένας μύθος…Το πλανητικό σύστημα γίνεται σύστημα τραβεστι. Ξαφνικά μας λένε πως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Και μιας και η παραπάνω διαμάχη ξεκίνησε απο έναν πλάνήτη νάνο ο οποίος ήταν η αιτία για την πιο άγρια διαμάχη μεταξύ των αστρονόμων εδώ και δεκαετίες αποφάσισαν να τον ονομάσουν με ένα κατάλληλο όνομα για να θυμίζει αυτή τη διαμάχη: Έρις, η θεά της διαφωνίας η οποία προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο.

 Ας είναι καλά ο Λιακόπουλο…….

 

Κάποιοι έχουν πειστεί και προσπαθούν να πείσουν και τους υπόλοιπους ότι για όλα τα δεινά των Ελλήνων τα τελαυταία 2000 χρόνια φταίει η θρησκεία και η Τουρκοκρατία.
Για τα ηλίθια  βιβλία του σήμερα, για τους σκάρτους πολιτικούς, για τα καμένα δάση και τις καταπατημένες και κακοχτισμένες εκτάσεις φυσικού κάλους (ναι μιλάω για αυτές τις βίλες σε περιοχές που δεν έχει καν δρόμο), για το χαμό της Κύπρου και του ελληνισμού της Πόλης, για την πρόκριση στο mundial, για τα φακελάκια των γιατρών, για τα τροχαία ατυχήματα, για την ανεργία, για τη μαλακία, για την αγαμία, για την απίστευτη ξεφτίλα του κράτους  των βυσμάτων και ανεγκέφαλων, για τη σαπίλα στην πολιτική σκηνή, για τον ωχαδερφισμό των πολιτών, για τον ξεσηκωμό των χριστιανούτσι επειδή ο παπαταδε αρνείται να κάνει λειτουργία χωρίς μικρόφωνο, για την μηδενική εφευρετικότητα στην επιστήμη και την μέγιστη στη ρεμούλα και τη λαμογιά.Για να μην αναλύουμε με τις ώρες, μια μόνο επισήμανση: 
Όσο φταίει η εκκλησία πχ για το ότι κάποιοι ιερείς είναι ντινγκιντάνγκες, άλλο τόσο φταίει πχ ο κλάδος των δασκάλων που κάποιοι από αυτούς είναι παιδεραστές ή ο κλάδος των στρατιωτικών που κάποιοι από αυτούς πουλάνε άκρως απόρρητα στοιχεία σε ξένους πράκτορες ή ο κλάδος των εφοριακών που κρύβει παραβάσεις με το αζημίωτο., ή κλάδος των δημοσίων υπαλλήλων  που ξύνεται.

Πως συνδυάζονται αυτά τα δύο;

 

Δεν συδυάζονται. Αλλά αν ακόμα και ο Πλούτωνας έγινε πλανήτης αδερφή, πως είναι δυνατόν να έχουμε απαίτηση απο μια χώρα σαν την Ελλάδα να πάει μπροστα;